سروده پروین برای مزارش

 

                                            

این کــــه خاک سیهش بالین است    اختــــــر چـــــــــرخ ادب پــروین است
                 گـــر چه جــــــز تلخی ز ایام ندیــــد    هرچه خواهی سخنش شیرین است
                          صاحب آن همـــه گفتـــــار، امــــروز     ســـائـــــــل فاتحــــه و یاسین است

***

        دوستــــان بــــه کــه ز وی یاد کنید     دل بــــی‌دوست دلــی غمگین است
                  خـاک در دیده بسی جانفرساست     سنگ بــر سینه بسی سنگین است
                        بینـــــد این بستر و عبـــرت گیـــــرد     هـــر کـــه را چشم حقیقت‌بین است

                                                             ***
          هــر کـه باشی و ز هـــرجــا برسی     آخــــرین منــــــزل هستی این است     
            دمــــی هـــــرچـــه توانگـــــر باشد     چون بدین نقطه رسد، مسکین است
                      اندر آنجـــا کـــه قضا حملـــه کنـــــد     چــاره، تسلیــJـم و ادب، تمکین است

 

                                                             ***
      زادن و کشتـــــن و پنهــــان‌کــــردن     دهــــــر را رســـم و ره دیــــرین است
                        خـــــرّم آن کس که در این محنتگاه     خاطــــــری را سبب تسکیــــن است