طلب

 _{"چه بی تابانه می خواهمت}

_{ای دوریت آزمون تلخ زنده بگوری}

_{چه بی تابانه تو را طلب میکنم"}

                                        _شاملو

 

فرقی هم نداره که بگم خفه می شوم. اینکه نمی توانم خیال کنم هیچ اتفاقی نیفتاده. اینکه شبها نمی توانم بخوابم. و اینکه به دیوارهای اتاقم می خورم و نمی شکنم و نمی شکند این بغض که گلویم را گرفته...

نمیدونم چرا واسه اینکه بگم من تمام این بازی رو باخته ام باید منتظر آخرش باشم.. می شنوی؟ من بازنده ام. حالا تو هر که را می خواهی برنده این بازی بگذار....

قبر آرزوهایم....

_{کنار قبرت می نشینیم تا شاید آرامشی را که با کنار تو بودن از یاد برده ام به خاطر آورم.سنگ سیاه قبر تو سنگ قبر آرزوهایم...سنگ سیاه قبر تو ویرانه های قصر خوشی هایم.}

_{در کنارت همچو شمع نیمه جانی هر روز میسوختم و ذره ذره اب میشدم .با رفتنت اما همچو شمع خاموشی هستم که حتی توان آب شدن ندارد...همچو شمع خاموشی که پروانه سوخته بالش را گم کرده ...بودنت زجرم میداد و نبودت نابودم کرده...رفتی اما یاد تو سایه سیاه و سنگینی شده بر روز و شب من..کاش من جای تو بودم تا سختی های با تو بودن را در آغوش امن خاک از یاد میبردم...کاش من تو بودم.....}

سکوت

برای چشم خاموشت بمیرم

کنار چشمه ی نوشت بمیرم

نمی خواهم در آغوشت بگیرم

که می خواهم در آغوشت بمیرم 

به یاد آرزوهایی که میمیرند

سکوتی می کنم

سنگین تر از فریاد.

مرگ قو

بار فراق دوستان

جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال                 شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال 
 تو در کنار فراتی ندانی این معنی                 به راه بــادیه داننــد قـدر آب زلال 

بار فراق دوستان بس که نشسته بر دلم               می روم و نمی رود ناقـه بــه زیر محملـم
بار بیفکند شتــر ، چون برسد به منزلــی               بار دل است همچنان ، گر به هزار منزلم 
                                                    ------------

شب فراق که داند که تا سحر چند است ؟           مگر کسی که به زندان عشق دربند است
فــراق یار که پیش تو کــاه بــرگــی نیست             بیا و بـر دل مـن بین که کــوه الــونـد است 

رفـتـی ......

^{رفـتـی و بـا رفتـنـت آیـیـنه قلـبـم شکسـت                   در دلم داغی به پهنای همه عالم نشست}

^{ای که بی تو لحظه هایم بوی مردن می دهند              رشتـه امید من بـا رفتنـت از هـم گسـست}

^{باده نوشان گر به لطف باده از غم می رهند             خاطرات بـا تو بـودن می کنندم مست مست}

^{خسته و نـالان کنـون افتاده در چنگـال مـرگ               بر حیاتـم نیست امیـدی مگر گیـری تو دست}

^{رفتی اما کاش می دانستی ای شیرین من    این حوالی یک نفر چشم انتظارت مانده است}

 ^{ایـن سخن را بعد مرگم بر مزارم حک کنید              از غم هجران آن ابو کمان پشتم شکست}

کلام آخر......

بنگر که می روم و

باز نخواهم گشت...

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها شد ...طلب عشق ز هر بی سروپائی نکنیم

سلام ...

دعا کردیم که بمانی ٬بیائی کنار پنجره ...باران ببارد...

و باز شعر مسافر خاموش خود را بشنوی ...

اما دریغ که رفتن راز غریب زندگیست !!!

رفتی پیش از آن که باران ببارد........